Οι καλές προθέσεις αποτελούν το καλύτερο διαβατήριο εξόδου από την πραγματική συζήτηση. Όταν τα αποτελέσματα δεν είναι καλά ή τα φαινόμενα απατούν, τότε η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από σχέδια, οράματα, αόρατους εχθρούς και μύθους. Η πραγματικότητα, όμως, βρίσκει τη χώρα αντιμέτωπη με τα μεγαλύτερα αδιέξοδα των τελευταίων 40 ετών.
Στο εσωτερικό τα πάντα λειτουργούν στο περίπου. Περίπου οικονομία, περίπου διαφάνεια, περίπου δημόσια διοίκηση, περίπου έως καθόλου ανάπτυξη. Η Κυβέρνηση αδυνατεί να κλείσει την αξιολόγηση, ενώ παράλληλα διαπραγματεύεται με κρυφή ατζέντα στο ασφαλιστικό και το φορολογικό. Η συζήτηση για την απομείωση του χρέους αποτελεί την τελευταία γραμμή άμυνας, χωρίς όμως κανείς να είναι σε θέση να πει με βεβαιότητα αν αυτό τελικά θα γίνει και με ποιους όρους.
Στο εξωτερικό, η ευρωπαϊκή οικογένεια μοιάζει κουρασμένη από τα προβλήματα της συμβίωσης και στα δύσκολα καθένας τραβάει το δρόμο του. Απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις του σήμερα, το προσφυγικό και την οικονομική κρίση, η Ευρώπη παίζει άμυνα. Όχι από ανάγκη, αλλά από επιλογή. Το πάθος για περισσότερη και βαθύτερη ενοποίηση έδωσε τη θέση του στη δημοσιονομική ορθοδοξία, την εσωστρέφεια και τις συμφωνίες αλά καρτ.
Στην πραγματικότητα που έχουμε μπροστά μας χωρούν μόνο δυναμικές απαντήσεις. Πρέπει να ξανακάνουμε την Ελλάδα δυνατή εντός και εκτός συνόρων. Και για να γίνει αυτό πρέπει να δημιουργήσουμε μια κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία αποφασισμένη να το κάνει.
Η ισχυρή κεντροαριστερά μπορεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα και διέξοδο στην κοινωνία. Για να γίνει όμως και πάλι κυρίαρχος ο πολιτικός χώρος που σφράγισε την μεταπολίτευση πρέπει να ληφθούν αποφάσεις. Ο ελληνικός λαός ακούει τα ωραία και μεγάλα λόγια, αλλά παράδειγμα ακολουθεί. Και αν θέλουμε να μας ακολουθήσει ξανά, πρέπει να πείσουμε ότι μπορούμε.
Να περάσουμε από τα λόγια στα έργα. Τι σημασία έχει να λέμε ότι θέλουμε ισχυρή κεντροαριστερά αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να το κάνουμε; Είναι άραγε περισσότερα αυτά που μας χωρίζουν απ’ όσα μας ενώνουν ή απλά δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον κακό μας εαυτό; Η δημιουργία ενός προοδευτικού πολιτικού πόλου ανάμεσα στον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και τη νεοφιλελεύθερη δεξιά, αποτελεί προϋπόθεση όχι μόνο για την αλλαγή της πολιτικής ατζέντας στο δημόσιο διάλογο αλλά και για την αξιόπιστη και αποτελεσματική διοίκηση του κράτους.
Η πρόσκληση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης προς τις άλλες δυνάμεις του χώρου είναι ειλικρινής, ανοιχτή και σε ισχύ. Εάν η χώρα αποτύχει, οι καλές προθέσεις δεν θα αφορούν κανέναν.
Ας το τολμήσουμε.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Karfitsa” (26.03.2016)